ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಳಚಿತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮುಖವಾಡ

ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಕುಸಿತ ಆಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಭಾರತವು ತನ್ನ ಸುಧಾರಣೆಗಳ ಮುಖಾಂತರ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮುನ್ನಡೆದಿದೆ. ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿಯವರ ಸರ್ಕಾರ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಬಳಿಕ ಆರ್ಥಿಕ ಸುಧಾರಣೆ ಮೂಲಕ ಭಾರತವು ಹಣಕಾಸು ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಸದೃಢವಾಗಿದೆ. ಜಗತ್ತಿನ ಐದನೇ ಅತಿದೊಡ್ಡ ಆರ್ಥಿಕ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿ ಹೊರಹೊಮ್ಮಿದೆ.

**************************

ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತ ರಾಜ್ಯಗಳು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಮುಂದಿಡಬೇಕಿದೆ ಎಂದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಂಸದರೊಬ್ಬರು ದನಿ ಎತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್, ಹಾಗಾಗಿ ದೇಶದ ಅಧಿಕಾರ ನಡೆಸುವುದು ತನ್ನ ಆಜನ್ಮ ಸಿದ್ಧಹಕ್ಕು, ಇಡೀ ದೇಶ ತನಗೆ ದೊರೆತಿರುವ ಬಳುವಳಿ ಎಂದೆಲ್ಲಾ ಭಾವಿಸಿರುವ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಹಾಗೂ ಅದರ ಮಾನಸಿಕತೆಯನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಬಂದ ತಕ್ಷಣ ರಚನೆಯಾದ ಜವಹಾರಲಾಲ್ ನೆಹರು ನೇತೃತ್ವದ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಕಟ್ಟಾ ವಿರೋಧಿಗಳಾದ ಬಾಬಾ ಸಾಹೇಬ್ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಜನಸಂಘದ ಶ್ಯಾಂ ಪ್ರಸಾದ್ ಮುಖರ್ಜಿ ಸಹಿತ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸೇತರ ಹೋರಾಟಗಾರರೂ ಇದ್ದರು. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದಿದ್ದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೊರತು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗಲ್ಲ ಎಂದು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಹೇಳಿದ್ದರಂತೆ ! ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೋ ಏನೋ, ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಬಳಿಕ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ವಿಸರ್ಜಿಸಿ ಎಂದು ಕರೆ ನೀಡಿದ್ದರು. ಹೀಗಿದ್ದರು ಕಾಂಗ್ರೆಸಿಗರು ಮಾತ್ರ ಅಧಿಕಾರದ ಹಕ್ಕಿನ ವಾರಸುದಾರರಂತೆ ಈಗಲೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ. ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಮಾನಸಿಕತೆ ಬಂದಿದ್ದು ಎಲ್ಲಿಂದ ? ಇದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದರೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಹುಟ್ಟು-ಬೆಳವಣಿಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.

ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಆರಂಭಿಸಿದವರೂ ಒಬ್ಬ ಬ್ರಿಟಿಷರೇ ಆಗಿದ್ದರು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳವಳಿ ಎನ್ನುವುದು ಕೆಲವು ನಾಯಕರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಹೋರಾಟದ ಪ್ರಮುಖ ನಾಯಕರ ನಡುವೆ ಸಂಪರ್ಕಗಳು, ಸಂವಹನಗಳು ಇದ್ದವಾದರೂ ಒಟ್ಟಾರೆ ಹೋರಾಟ ವಿಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಮಹಾತ್ಮಾ ಗಾಂಧಿಯವರು ಒಂದು ಸಮೂಹಿಕ ಆಂದೋಲನವಾಗಿಸಿದರು. ಸ್ವತಃ ಬ್ಯಾರಿಸ್ಟರ್ ಆದರೂ ತುಂಡು ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೇ ಧರಿಸಿ ಫಕೀರರಾದರು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಬ್ರಿಟಿಷರ ಆಡಳಿತ, ಇತಿಹಾಸದ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದೇ ಗಾಂಧೀಜಿ ಆಂದೋಲನಕ್ಕೆ ಯಶಸ್ಸು ಸಿಗಲು ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣ. ಗಾಂಧೀಜಿ ಜತೆಗೆ ತೀವ್ರಗಾಮಿಗಳು, ಬಂಡಾಯಗಾರರು ಹೋರಾಟ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದೆಲ್ಲಾ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಬ್ರಿಟಿಷರು ದೇಶವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಯಿತು. ಇದೆಲ್ಲದರ ಸಾರ ಇಷ್ಟೆ- ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷವು, ಭಾರತದ ಒಂದು ಸಾವಿರ ವರ್ಷದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಲ್ಲ. ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರಿಗೆ ಅದು ಅರಿವಿಗೇ ಬರಲಿಲ್ಲ !

ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದಿ ಪಕ್ಷ. ಪಕ್ಷದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿಯೇ (ಇಂಡಿಯನ್ ನ್ಯಾಷನಲ್ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್- ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್) ಎಂದಿದೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ, ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಪಸರಿಸಿದ್ದು, ಏಕಸೂತ್ರದಲ್ಲಿ ಬೆಸೆಯುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದೇ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ನಾಯಕರಿಗೆ ಈ ವಿಚಾರ ಮೈಗೂಡಲಿಲ್ಲ. ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ, ಭಾಷಣದಲ್ಲೇನೋ ಪುಂಖಾನುಪುಂಖವಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು. ದೇಶದ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಧಾನಿ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ಅವರು ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿ ಅನುಸರಿಸಿದ್ದು ಆರು ಅಂಶಗಳು. 1. ಜಾತ್ಯತೀತತೆ, 2. ಸಮಾಜವಾದಿ, 3. ಯೋಜನೆ, 4. ಪತ್ರಿಕಾ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, 5. ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಹಾಗೂ 6. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ. ಈ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಆದ್ಯತೆ, ಕೆಲವಕ್ಕೆ ಕಡಿಮೆ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪಾಲಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನಬಹುದು. ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ ಕೊಡುಗೆ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯಿಂದಲೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ದೇಶದ ಜನರು ಸೌಹಾರ್ದಯುತವಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದರು. ಆದರೇನು ಮಾಡುವುದು? ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದನೆ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟರೆ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಬೇಸರವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಭಯ. ತಮ್ಮ ಆರು ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಪೈಕಿ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಗೆ ಧಕ್ಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಆತಂಕ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಜತೆ ರಾಜಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಒಂದೆಡೆ ದೇಶದ ಅಖಂಡತೆ, ಸಾರ್ವಭೌಮತೆ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನೆಹರೂ, ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ ವಿಚಾರ ಬಂದ ಕೂಡಲೆ ತಣ್ಣಗಾಗುತ್ತಿದ್ದರು ಒಂದು ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯೂ ಹುಟ್ಟದ ಆ ಪ್ರದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಏಕೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಈ ಮಾತಿಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ್ದ ನಾನಾಜಿ ದೇಶಮುಖ್, ನನ್ನ ಬೊಕ್ಕ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕೂದಲೂ ಇಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಬೇಕೆ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದರು. ದೇಶದ ಭೌಗೋಳಿಕತೆ ಜತೆಗೆ, ಇಲ್ಲಿನ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಹಿಂದೂಗಳು ಹಾಗೂ ಹಿಂದುತ್ವದ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗಿದ್ದ ಧೋರಣೆಯನ್ನು ನೋಡೋಣ.

ನೆಹರೂ ಅವರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡುಬಂದಿದ್ದು ʼನಕಲಿ ಜಾತ್ಯತೀತವಾದʼ (ಸೂಡೋ ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂ). ಆದರೆ ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಕುರಿತು ಧ್ವೇಷಭಾವನೆ ಬೆಳೆದಿರಲಿಲ್ಲ. ನೆಹರೂ ಸಮಯದಲ್ಲಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ, ರಾಜೀವ್ ಗಾಂಧಿ ಕಾಲದವರೆಗೂ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿಯಾದರೂ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮದ ಕುರಿತು ಹಾಗೂ ದೇಶದ ಸಮಗ್ರತೆ, ಅಖಂಡತೆ ಕುರಿತು ಮೃದು ಭಾವನೆ ಹೊಂದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅಸಲಿಗೆ ಸೋನಿಯಾ ಗಾಂಧಿಯವರು ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ʼಹಿಂದೂ ವಿರೋಧಿʼಯಾಗಿ ತನ್ನ ಪೊರೆಯನ್ನು ಕಳಚಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿತು.